بدون عنوان

امشب، ١٨ فروردین سال ٩٢، اولین مطلبی که واسه نی نی عزیزم می نویسم. شاید خیلی عجیب باشه، اما نی نی ما، هنوز اصلاً وجود نداره، البته وجود فیزیکی نداره، ولی اسمش و حس بودنش، همیشه تو خونه س.

نی نی عزیزم! یا بهتر بگم! عشقم!

هنوز وجود نداری، هنوز تو آسمونایی، هنوز تو بهشتی، نمی دونم پسری یا دختر،( واسه همین این قالبو انتخاب کردم) اما هر شب و هر روز کنار  من و بابائی هستی، از الان داریم باهات زندگی می کنیم،  از الان، لحظه ها رو می شمرم واسه دیدنت، واسه بودنت...

چرا که....

توحاصل ی عشقی

ی عشق بزرگ که چند روز پیش، ٨ ساله شد،

عشق من و بابایی

عشقی که تو ی نگاه متولد شد، اما هر روز بزرگ تر و بزرگ شد تا اینکه به اینجا رسید...

به اینجا رسید که وقتی بابایی شب کاره و نیست، همش ی چیزی کم دارم، تو هم که پیشم نیستی...

اما اشکال نداره

من و بابایی ی کم دیگه باید آماده بشیم تا وقتی تو راستی راستی اومدی تو زندگیمون

خوب از عهده هممممممممممممممه چی بر بیایم

شبت بخیر کوچولوی پاک و معصومم....